Deep Red Love

"ปวดหัวววววววววววววว" เสียงดังโวยวายจากแฟรงค์แฝดผู้น้องของผมที่พึ่งเปลี่ยนเสื้อเสร็จหลังจากที่เราไปเล่นสงกรานต์กันมา หลังจากที่โวยวายเสร็จแฟรงค์ก็เดินเข้าไปกระชับกอดพี่จาจังทันที "พี่จาจัง โลกมันหมุน" คนตัวเล็กตรงหน้ากอดตอบแฟรงค์เบาๆ แล้วหันหน้ามาส่งสัญญาณให้ผมเข้ามาช่วยพยุงแฟรงค์เข้าห้องนอน ผมยิ้มตอบแล้วเดินเข้าไปช่วยพี่จาจังทันที เราเดินเซไปเซมาทั้งสองคน ก็น้องตัวดีของผมไม่ช่วยแบ่งเบาอะไรทั้งสิ้น กับทิ้งน้ำหนักตัวลงมาจนหมด  ทันทีที่ถึงห้องนอนผมก็ปล่อยตัวแฟรงค์ลงไปที่เตียงทันที ผมกับพี่จาจังได้แต่มองสภาพของคนตรงหน้า คนที่หน้าตาหล่อเหลา(ก็หน้าเหมือนผมนั่นแหละครับ ผมไม่ได้ชมตัวเองนะ แต่หน้าตาพวกเรานี่ก็ไม่ธรรมดาจริงๆ)ที่ตอนนี้เมาไม่รู้เรื่อง พูดง่ายๆว่าคือเมาเหมือนหมานั่นแหละครับ "นอนๆนะแฟรงค์" "เดี๋ยวพี่เช็ดหน้าให้" "พี่จาจังงงง" ."จุ๊บหน่อย" แฟรงค์จับมือพี่จาจังที่อยู่ข้างๆตัวผมดึงไปหาตัวเองทันที 'ถามว่าผมรู้สึกยังไง มันก็เจ็บนิดๆแหละครับ  ผมกับแฟรงค์เราโตมาด้วยกัน เราไม่เคยชอบอะไรเหมือนกันเลย ไ...

"รออะไรอ่ะ" "ไปดิ" ไอ้เจฟ พูดออกมาพร้อมยักคิ้วให้ผม 'มันนี่มันเด็กเวรที่แท้จริง' แต่ก็ขอบคุณมันนะครับ จริงๆอารมณ์ผมนี่ไม่น่าทนได้จนถึงห้องเหมือนกัน ตอนเล่นดนตรีเมื่อกี๊ก็เล่นผิดๆถูก แทบจะไม่มีสมาธิเหลืออยู่เลย ก็คิดดูดิครับ เป็นใครจะทนไหว น้องวินในชุดเสื้อยืดสีดำแขนสั้น ที่เปียกไปหมด ทำให้เสื้อนี่แนบกับลำตัว จนโชว์ให้เห็นสัดส่วนไปหมด แล้วยิ่งวินเต้นตามจังหวะเพลงที่ดังกระหึ่ม เอวเล็กๆนั่นส่ายไปส่ายมาอยู่ข้างหน้าผม แล้วที่พีคคือช่วงเวลาที่น้องหันหลังเต้นแล้วส่ายสะโพกไปมา ให้บั้นท้ายมนมันถูไถไปมากับตัวตนของผม ผมนีแทบอยากจะทำมันตรงนั้นให้มันจบๆไป แต่ด้วยศีลธรรมในสมองที่มีอยู่บ้างทำให้ผมต้องทนฮึบไว้ ถึงแม้จะปวดตุบๆที่ช่วงล่างไปหมด แต่มันยังไม่จบแค่นี้ นึกว่าขึ้นมาเล่นดนตรีแล้วอารมณ์มันจะลงบ้าง แต่น้องวินไม่ให้ความร่วมมือผมเลยแม้แต่น้อยนิด คนตรงหน้ากับเต้นยั่วยวนมากกว่าเดิม มีการเอาน้ำเทราดตัวเองด้วย โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย 'พ่อครับ ช่วยไฟด้วย' 'ช่วยให้ผมทนได้จนกว่าจะเล่นดนตรีจบ' 'ผมไม่อยากโดนพี่ชุนฆ่า' ...

'หงุดหงิดโว้ย' นี่คือความคิดที่วนอยู่ในหัวตอนนี้ ตั้งแต่ที่เห็นหน้ามาส์ ก็รู้สึกหงุดหงิดแบบบอกไม่ถูก มันอยากจะกรี๊ดอัดหน้ามันให้รู้แล้วรู้รอด อุตส่าห์หนีมาอยู่เงียบๆที่ทะเล ก็ยังต้องมาเจอหรอวะ แล้วไอ้ความว้าวุ่นในใจที่มันคืออะไร ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้นทุกที ทุกที 'มึงเป็นไรโซฟา' 'อายุจะ30อยู่ละ อย่ามาทำตัวว้าวุ้นได้ป่ะวะ' 'รำค๊าญญญญ รำคาญทั้งตัวเอง ทั้งไอ้มาส์เลยโว้ย' 'อึดอัดดดดดดดดดดดดดดดดดด' แล้วดูดิ๊ อิเวิล อิเพื่อนเวร กูชวนมึงมาปรับทุกข์ พอผู้ชายมาหน่อยก็ทิ้งกู แล้วทิ้งกูไว้คนเดียวกูจะไม่ว่าอะไรเลย นี่ทิ้งกูอยู่กับมาส์ แค่คิดก็หัวจะระเบิด เด็กอะไรวะ ทั้งน่ารักทั้งน่าหงุดหงิดได้พร้อมๆกันขนาดนี้ 'แล้วดูมันมานั่งตาแป๋ว มองอยู่นั่นแหละ' 'หน้ากูไม่ได้เหมือนฮินท์โว้ยยยยยยยยย' ทำได้แค่คิดในใจเท่านั้นแหละ กลัวพูดไปละมันร้องไห้อีก เฮ้อออ ทำได้แค่กระดกเบียร์เข้าไปรัวๆ จะได้เมาๆหลับๆไปสะ "พี่โซฟา" 'อย่ามายุ่งกับกู ฮือออออออออออออ' ทำได้แค่ตะโกนในใจ เห้อ โทรเรียกเด็กอีกดีกว่า กูยอ...

"เจฟ พี่จะต้มมาม่า เอารสไหนดี" "แล้วแต่พี่เวิลอ่ะ" หงุดหงิดครับ ยอมรับว่าหงุดหงิดไปหมด จริงๆก็ไม่ได้อยากงี่เง่าขนาดนี้ แต่บางทีมันก็อดไม่ได้จริงๆ ก้มเล่นเกมส์เนี่ย สมาธิไม่ได้มีเลยนะ เล่นกาก จนเพื่อนด่าแล้วด่าอีกด่าแล้วด่าอีก แต่ตอนนี้ก็ไม่มีอารมณ์จะคุยกับพี่เวิลจริงๆ งอนอ่ะ งอนโว้ยยยยย 'ไหนว่าจะไม่ไปโรงพยาบาลไง' 'แล้วดูดิ ซื้อขนมไปให้เค้าเยอะขนาดนั้น' 'เชอะ' "เงยหน้าช่วยมาเลือกหน่อย" "เจฟเล่นเกมส์อยู่" "แปปเดียวเองน้า" "เฮ้อ" "อ่ะครับ..." "ไหนอะ..." "พะ พี่เวิล..." 'ช่วยด้วยครับ ผมรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังจะหยุดเต้น' สิ่งที่ผมเงยหน้าขึ้นมาเห็นก็คือภาพคนตัวเล็กที่ยืนเท้าเคาน์เตอร์ครัวอยู่ พร้อมส่งยิ้มหวานมาให้ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ที่พีคคือคนตัวเล็กใส่ชุดเมดอยู่!!!!!!!  เอวบางๆเมื่ออยู่ในชุดกระโปรงสีขาวดำนั่นทำให้ผมใจสั่น ตัวเสื้อเปิดไหล่ให้เห็นผิวขาวพร้อมผูกโบว์ตรงคอมันแบบ ฟ้สเงสะวเสดวดนดสดสสดสเาสดสด  'ตาย มึงตายแน่ไอ้เจฟ...